مجنون حسین(علیه السلام)

لایق دیدار

مثل همیشه مشغول ثبت کتابها بودم، صحبت های دو تا از طلبه ها که برای مطالعه آمده بودند توجه من را به خودشان جلب کرد!
درباره امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)صحبت می کردند، که چه کار کنیم که امام زمان را ببینم؟ چه کسانی امام را دیدند؟ چگونه رفتار کردند؟ داستان های زیادی باهم گفتند! از کسانی میگفتند که لایق دیدار شدند، از چگونگی ملاقات آن ها می گفتند، بین حرفهایشان داستانی بیشتر من را به فکر فرو برد، شخصی که امام زمان خود به دیدنش می رفت!
امام زمان (عج) روزی با یکی از یاران واقعی خود صحبت می کردند؛ که شخصی هست من هر روز به دیدنش می روم اما آن شخص خود نمی داند، یار امام از ایشان نام ونشان شخص را می پرسند که امام (عج) فرموند:که با هم برویم برای ملاقاتش، امام با یار خود می روند! نزد مردی که کفش عابرها را واکس می زند! امام بدون نوبت جلو می روند و درخواست واکس کفش هایشان را می دهند، آن مرد واکسی که ایشان را نمی شناسد قبول نمی کنند و می گوید نوبت شما نیست، امام می فرمایند حتی اگر امام زمان باشم مرد می گوید امام زمانم هم باشی باید نوبت بگیری! امام به یارش اشاره می کنند و می فرمایند: این همان شخصی است که من هر روز به دیدنش می روم.

من متوجه شدم که امام زمانمان چقدر عدالت برایش مهم است و ما آدم ها راحت از کنارش می گذریم وبه فکر پارتی بازی و چاپلوسی برای اطرفیان و بالا دستهای خود هستیم! ما با این کار دل آنها را به دست آورده ایم اما دل در مقابل دل امام زمان خود را شکسته ایم.

پ.ن:امام صادق علیه السلام :
اَلعَدلُ اَحلى مِنَ الشَّهدِ وَاَلیَنُ مِنَ الزُّبدِ وَاَطیَبُ ریحا مِنَ المِسکِ؛
عدالت از عسل شیرین‏تر، از کره نرم‏تر و از مُشک خوشبوتر است.
کافى(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 147، ح 15